بلبل نگر که جانب گلزار می رود

گلگونه بین که بر رخ گلنار می رود

میوه تمام گشته و بیرون شده ز خویش

منصوروار خوش به سر دار می رود

اشکوفه برگ ساخته نهر نثار شاه

کاندر بهار شاه به ایثار می رود

آن لاله ای چو راهب دل سوخته بدرد

در خون دیده غرق به کهسار می رود

نه ماه خار کرد فغان در وفای گل

گل آن وفا چو دید سوی خار می رود

ماندست چشم نرگس حیران به گرد باغ

کاین جا حدیث دیده و دیدار می رود

آب حیات گشته روان در بن درخت

چون آتشی که در دل احرار می رود

هر گلرخی که بود ز سرما اسیر خاک

بر عشق گرمدار به بازار می رود

اندر بهار وحی خدا درس عام گفت

بنوشت باغ و مرغ به تکرار می رود

این طالبان علم که تحصیل کرده اند

هر یک گرفته خلعت و ادرار می رود

گویی بهار گفت که الله مشتریست

گل جندره زده به خریدار می رود

گل از درون دل دم رحمان فزون شنید

زودتر ز جمله بی دل و دستار می رود

دل در بهار بیند هر شاخ جفت یار

یاد آورد ز وصل و سوی یار می رود

ای دل تو مفلسی و خریدار گوهری

آن جا حدیث زر به خروار می رود

نی نی حدیث زر به خروار کی کنند

کان جا حدیث جان به انبار می رود

این نفس مطمئنه خموشی غذای اوست

وین نفس ناطقه سوی گفتار می رود